روزی دیگر

تنها بود، داخل صف اتوبوس ایستاده بود، منتظر بود. میشد نگرانی رو در چشماش دید. در عین حال کنجکاو بود، روسری رو دور گردنش حلقه کرده بود. با حالت نگرانی و کنجکاوی به اطراف نگاه میکرد، داخل صف یک دختر مدرسه ای 16 ساله بود، که هممدرسه ای سیاه پوستش بهش میرسه و با چند بوسه آبدار شروع به حرف زدن با اون میکنه، با کنجکاوی و نگرانی رابطه اون دو رو تعقیب میکرد، احساس کردم دختر کوچکی در خونه داره و آینده دختر خودشو در این دختر 16 ساله میبینه. دورتر یک خانم و آقا روی صندلی انتظار ترمینال، منتظر اتوبوس بودند و گرم صحبت، حواسش به اونها هم بود. سرو وضع همه رو ورانداز میکرد، نمی دونم یک احساسی بهم میگفت که ایرانیه، اتوبوس اومد و درب ترمینال رو به اتوبوس باز شد و سوار شدیم، دست تو کیفش کرد و به سبک آدمهای اینطرف یک کتاب درآورد و شروع کرد به خوندن. میشد کلمه های فارسی رو از دور تشخیص بدی، متن کتاب رو با حرکت لبهاش تکرار میکرد. میشد براحتی تشخیص بدی که فکرش جمع نیست و نگرانیهایی داره. چند بار خواستم جلو برم و بهش بگم منم اینجام، منم ایرانیم. ولی گفتم شاید درست نباشه.

امروز هم یک رزومه به جایی که مهندسی میخواست که زمینه کاریش خیلی نزدیک به من بود فرستادم، به نیم ساعت نکشید که تلفن زنگ زد و کسی در رابطه با اون شرکت، اسم و مشخصات منو پرسید و بعد گفت یک ایمیل برات فرستادم برو به سوالهایی که پرسیدیم جواب بده. منم رفتم و به یکی دو سوال فنی که پرسیده بودن جواب دادم، و دیگه نفهمیدم چی میشه. وقتی که زمینه کاری رزومم به جایی که لیست کردن نیازهاشونو فکر میکنم نزدیکه، خودم احساس میکنم که با من تماس خواهند گرفت.

بعد دوباره تلفن زنگ زد، ایندفعه کسی ازونور خط گفت، که کلاس زبان فرانست از سوم نوامبر شروع میشه، برو ایمیلتو چک کن، محل و آدرس دقیق رو اونجا پیدا میکنی. راستش دفعه پیش که گفتن شاید بری برا ترم دیگه و نوبتت نرسه ناراحت شدم، این دفعه هم که زنگ زدن و گفتن کلاسهات تشکیل میشه باز ناراحت شدم، چون کمربندمو بسته بودم برا پیدا کردن کار و یکی دو تا اینترویو هم گرفته بودم. کلاسها از 9 صبح تا 4 عصره، دیگه نمیدونم کی وقت کنم برم دنبال کار. امیدوارم یکی از همین دو سه تا جواب بده تا یکماه دیگه.

راستش من گاهی اصلا حوصله نوشتن ندارم. ولی بازم مینویسم. چون احساس میکنم کسانی هستند اونور که به این نوشتنها نیاز دارند، مخصوصا که من بعنوان کسی که نون آور خونه است و قراره اینجا مستقیما با جامعه و بازار کار درارتباط باشه دارم مینویسم.

راستش اکثر وبلاگ نویسهای اینور یا خانوم خونه دارند، که دغدغه هاشون مدرسه بچه یا رفتن به خرید و یا رفتن به رستوران هست و یا دانشجو هستند که اکثرا زیاد از بازار کار و اجتماع خبر ندارند و یا افراد مجرد. کم پیش میاد کسی مث من هم عیالوار باشه و بعنوان مرد خونه بخواد خودشو وارد این اجتماع کنه و هم حال نوشتن داشته باشه. ولی بهر حال سعی میکنم که بنویسم و احساسم و تجربیاتم رو منتقل کنم و بعدها بعنوان صفحه یادداشت روزانه این اطلاعات رو مرور کنم و ببینم که چی بودم و چی شدم؟

بهر حال از شما هم تشکر میکنم که میشینید و میخونید و حتی پیام میگذارید.