حرفی ندارم بزنم. برا همین کم مینویسم.

تا خرخره خودمونو درگیر اینطرف کردیم. دلمون اینطرف نیست ولی درگیر شدیم. از اونطرف هم دلمون شکسته بود که اومدیم اینور.

به قول یک شعری که میگه:

اهل ویرانهء ایرانم من

میروم روزی نمی مانم من 

گرچه صاحبخانه لطفم میکند

سرخوش و مستم که میهمانم من

من از اون موقع که اومدم دیگه برنگشتم. داره نزدیک سه سال میشه. خیلی دلم میخواد برای یک سفر هم که شده به ایران برگردم ولی هر وقت رفتم تو اینترنت تا بلیط رزرو کنم یاد تمام اذیتها و مشکلات فکری و استرسهایی افتادم که اونجا داشتم و دستم لرزیده.

خانومم میگه یک کمی پول اونور داریم بدیمش تا ارزشش کمتر نشده یک خونه بخریم تو ایران. میگم من اومدم اینور که دیگه درگیر مشکلات فکری اونور نباشم. میخوای خونه بخری دوباره مارو درگیر اونطرف بکنی؟

ما دینمونو به اونور ادا کردیم و اومدیم، اونور هم دینشو به ما ادا کرد. انقدر خوب ادا کرد که باعث شد این وبلاگ تنها جایی باشه که فارسی مینویسم تا حداقل فارسی نوشتن از یادم نره. باعث شد پسرام که الان باید فارسی بخونن و بنویسن باید فقط فارسی حرف بزنن و به زبان دیگه ای بخونن و بنویسن. هی میگم اونور. اونور
اونوریا کی هستن جز مردم ایران که ما هم یکی از اونها بودیم.