انقدر پولدار نیستم که تمام جنسهای ارزان رو بخرم

هنوز زیاد به اینجا عادت نکردم. زیادی همه چیز قانونمنده. زیادی همه کارها اتوماتیک انجام میشه. پس چرا کارمندهای اینجا رشوه قبول نمیکنند؟ چرا زیاد به مردم احترام میگذارند؟ خلاصه خیلی زندگی سخته. دستشویی رفتن هنوز سخته.

راستی میدونیستین مونترال و تورونتو جزو 10 شهر گران جهان هستن؟ واو، من یکم به خودم مغرور شدم چون بیشتر از یکساله در گرانترین شهرهای جهان دارم زندگی میکنم.

خداییش به نظر من اینها معیار انتخابشون برای گرانترین شهر اشتباهه به نظر من که تو هر دو جا زندگی کردم گرانترین شهر دنیا تهرانه.

قیمت متوسط یک آپارتمان 100 متری اینجا 200 هزار دلاره تو تهران چی؟ 150 تا 200 هزار دلار.

حقوق متوسط اینجا چنده؟ 2000 دلار با کسر مالیات.

تو تهران چنده؟ 300 دلار با کسر مالیات

پس قیمت خونه در تهران حدود شش برابر اینجاست.

میوه خوب اینجا بطور متوسط کیلویی 3 دلاره

تو تهران میوه چنده کیلویی؟ بطور متوسط 2 دلار

حقوق متوسط اینجا چنده؟ 2000 دلار با کسر مالیات.

تو تهران چنده؟ 300 دلار با کسر مالیات

پس قیمت میوه در تهران 4 برابر اینجاست

تخم مرغ یک کیلو اینجا 4 دلاره

تهران چنده؟ فکر کنم الان 1000 تومن یا یک دلار باشه

با توجه به حقوق متوسط در دو شهر، قیمت تخم مرغ در تهران 1.5 برابر اینجاست.

گوشت گوساله بدون استخوان در اینجا کیلویی چنده؟ 7 تا هشت دلار

تهران چنده؟ 20 دلار

با توجه به حقوق متوسط اینجا و اونجا قیمت گوشت در تهران 17 برابر اینجاست.

پس کی گفته اینجا گرانترین شهر جهانه؟ هر موسسه ای اینو  گفته حتما تهران رو جزو شهرها حساب نکرده.

بر عکس آمریکا که نظام سرمایه داری حکمفرماست در کانادا اختلاف طبقاتی خیلی کمه. اونی که مترو رو جارو میزنه و اونی که در یک شرکت حسابداره هر دو شب که میشه سوار مترو میشن و به خونه میرن و اصلا از نظر ظاهر مشخص نمیشه که کی چیکارست. علت اینه که در کشور کانادا دولت قوانین مالیاتی و مالی داره که بطور اتوماتیک پول رو از اقشار پردرآمد میگیره و به اقشار کم درآمد میده. کسی که زیر سی هزار دلار سالی میگیره، از دولت بابت هر بچه  کمک مالی دریافت میکنه که جزو درآمدش حساب نمیشه (این مبلغ در هر استان کمی فرق میکنه) مالیات بسیار کمی بابت حقوق میده و وقتی هر سال اظهارنامه مالیاتی رو به دولت میده بر اساس حقوقش و اینکه چند سر عائله داره دولت قسمتی از مالیات بر درآمد و مالیات اجاره مسکن رو بهش برمیگردونه. اگه بچشو بگذاره مهد کودک خصوصی روزی 30 دلار، دولت 23 دلارشو بهش برمیگردونه و ... در عوض کسی که حقوقش سالی 100 هزار دلاره باید حدود 40 هزار تاشو بابت مالیات و مکافاتهای دیگه به دولت بده. از امکانات سوبسیدی دولت کمتر استفاده میکنه و مالیاتی هم بهش برگردونده نمیشه. هر دو راضی هستند چون هر دو تسهیلات میگیرند و در ضمن اونکسی که زیاد میگیره خیالش راحته که اگه یک زمانی بیکار شد یا ورشکست شد دولت تنهاش نمیگذاره و به دادش میرسه. اینجا همه دیده میشن از ضعیفترین اقشار جامعه تا پولدارترینشون.

انواع تسهیلات برای ادامه تحصیل درنظر گرفته شده. یکیش لون و بورسه که بر اساس اون دولت میگه هر کسی که تحصیل میکنه باید مبلغی رو برای امرار معاش خودش و خانوادش بهش بده. حالا اگه اون شخص از مرکزی که تحصیل میکنه بورس بگیره، دولت این کمک رو کمتر بهش میده و اگه بورسی نگیره بهش میگه بیخیال بیا خودم بهت بورس و لون میدم که جبران اون بورسی که نمیگیره بشه. بورسش بلاعوضه و لونش رو باید بعد از اتمام تحصیلات با سودی حدود 3.5 درصد به دولت برگردونه.

بانکها هم علاوه بر این تسهیلات خاصی رو به دانشجوها میدن که یکیش کردیت لاین هست، بر اساس کردیت لاین مبلغی در طی تحصیل به حساب خاصی به نام دانشجو به عنوان وام ریخته میشه که دانشجو هر چقدر از اون مبلغ رو از حسابش برداشت کنه باید با سود 3.5 درصد برگردونه تا دوباره مبلغ اون حساب کامل بشه. بیشترین مبلغ به دانشجوهای دوره دکترای مهندسی تعلق میگیره که 60 هزار دلار هست.

حسابی برای کردیت لاین به نام دانشجو در بانکی باز میشه و در طی 4 سال بتدریج طی هر درخواست دانشجو مبلغی در این حساب ریخته میشه، تا زمانی که به اون حساب دست نزنید سودی هم نمیپردازید و پولتون سر جاشه به محض اینکه مثلا خواستین ماشین بخرید و به 15 هزارتاش احتیاج داشتین، البته میتونید همشم یکجا بردارید ولی باید پول روبا سود 3.75 درصد به تدریج به حساب برگردونید تا مبلغ حساب دوباره کامل شه. اگه هم دیگه دانشجو نبودید سود از 3.75 % به 6.5% افزایش پیدا میکنه. بانکهای دیگه برای دادن این کردیت لاین معمولا یک ضامن میخوان ولی بانک RBC به ضامن نیاز نداره و برای گرفتنش فقط کافیه دانشجو باشید.

یک تسهیلاتی هم شبیه همین، برای خرید خونه به شما میدن که مبلغش خیلی بالاتره و بستگی به اعتباری داره که شما بتدریج در بانک کسب میکنید و البته سودش حدود 5 درصده.

سیاست بانکها هم اینجا جالبه، بانکها یک قسمت زیادی از درآمدشون از سودی هست که شما بر اساس پرداخت نکردن کامل مبلغ کردیت کاردتون میپردازید. اگه خیلی خیلی خوش حساب باشید خوششون نمیاد چون سودی هم پرداخت نمیکنید اگه خیلی بدحساب باشید بازم بده چون ضرر بهشون میزنید.

شما وقتی 1000 دلار کردیت بابت کارت اعتباریتون میگیرید و آخر هر ماه هم همشو پرداخت میکنید، بانک میگه این که نشد من سودی بابت دیرکرد مبلغم نمیگیرم و میاد کردیت شمارو بالاتر میبره میکنه 5000 دلار، حالا شما با همون درآمد یک کردیت 5000 دلاری دارید یا عقل بهتون حکم میکنه که ببین زیاد خرج نکن چون نمیتونی پس بدی، یا خانومتون کارت شمارو برمیداره میره فروشگاه و با فکر اینکه آخر ماه باید بدید و الان نمیدید خرید میکنه. آخر ماه براتون صورتحساب از بانک میاد 4000$ و ته اون مینویسه اگه نداری بدی 200 $ هم قبوله ( حداقل پرداخت). شما خوشحال میشی و 200$ میدی و بانک رو هم خوشحال میکنی چون ماه دیگه با صورتحساب بعدی شما 20% سود هم رو اون 3800$ که ندادی کشیده و برات فرستاده و تهش مینویسه، عزیزم نداری بدی؟ 500$ هم قبوله بدی. و این برنامه دیگه تا آخرش ادامه پیدا میکنه. پول بانک رو که نمیتونی ندی، میفتی تو قرض و قوله و هزار بدبختی. پس اگه کارات حساب کتاب نداشته باشه. اگه به حرفهای خانوم بچه ها که صبح به صبح میرن از دم خونه کارتها و مجله های رنگارنگ فروشگاههارو برمیدارن و ورق میزنن گوش بدی، بانکهارو خوشحال میکنی، خانواده رو برای مدتی خوشحال میکنی ولی اگه نتونی کنترل کنی چنان بلایی سرت میاد که در آسمانها مینویسند. اونوقت باید وکیلها رو خوشحال کنی. اون ملتی که صبح تا شب تو تلویزیون میگن ما قرضو قوله شمارو میدیم رو خوشحال کنی اونا قرض شمارو میدن و پرداخت شمارو عقب میندازن و اگه نتونستین حسابتونو بهشون بدین باید شرخرهایی که اینجا اتفاقا دفتر دستک دارن و کارشون هم قانونیه رو خوشحال کنید، همینطور خیلیها از بابت شما خوشحال میشن و این شمایی که دائم تو باتلاقی که خودت درست کردی بیشتر فرو میری تا غرق شی و اونوقت اموالتو میگیرن، اعتبارتو میگیرن و اگه خودکشی نکرده باشی دست از سرت برمیدارن. پس دقت کن. خانومت که میگه ارزونه خوشگله بخر. بهش بگو درسته ارزونه، درسته خوشگله ولی من انقدر پولدار نیستم که تمام جنسهای ارزون رو بخرم.