تو کلاس 17 نفر هستیم، از کشورهای ایران، ونزوئلا، رومانی، پرو، چین، مولداوی، برزیل، کلمبیا، کوبا از همشون تک تک همکلاسهای غیر هموطن پرسیدم: شما تو کشورتون آزادین؟ با قاطعیت فقط یک کلمه جواب دادن، «نه»
بعضیهاشون میگفتن حکومت حتی داخل زندگی خانوادگی ما هم هست. این یک احساس مشترک هست برای تقریبا 70 درصد مردم دنیا. که تو کشورشون آزادی نیست. بعضیها نه آزادی دارند تو کشورشون و نه وضع خوبی دارند. مثل کشورهای هم خانواده روسیه. برای اینا واقعا اینجا بهشته. اینجا هم آزادی دارند هم خیلی کمبودها رو که تو کشورشون دارند اینجا ندارند. به پسر اهل رومانی که تقریبا همسن خودمه گفتم، یادته چاوچسکو رئیس سابق کشورتونو؟ گفت آره. گفتم یادته حدود یک هفته با خانوادش اومده بود ایران؟ تو ایران تو دانشگاه تهران بهش دکترا افتخاری دادند و کلی عزت و احترام گذاشتند، بمحض اینکه برگشت کشورش، انقلاب شد و به دو روز نکشید که خودشو زنشو گذاشتین کنار دیوار و به جرم دیکتاتور و قاتل تیربارانشون کردین. خندید و گفت آراه یادمه، اومدن به ایران براش بدشانسی آورد. گفتم حالا آزادی دارید؟ گفت راستش نه وضعمون اصلا بهتر نشده، الان یکی از شاگردا سابق همون چاوچسکو تو حزب کمونیست رئیس جمهور (یا نخست وزیر)مونه.
تو ایران که هستیم فکر میکنیم، همه جهان نسبت به ما بد فکر میکنن. فکر میکنیم وضع ما در جهان اصلا خوب نیست. ولی وقتی از ایران میایم بیرون میبینیم اصلا اینطور نیست. حداقل من اینطور ندیدم. تازه خیلی هم دوست دارند از زبان و فرهنگ ما بدونن. ما اول باید فکرمون رو اصلاح کنیم.
کشور ما واقعا کشور عقب افتاده ای نیست که هیچ بلکه در خیلی موارد پیشرفته هم هست. ما دو عیب بزرگ در کشور، سالهاست که داریم و اون اینه عدالت در کشور وجود نداره و دوم نظم و برنامه ریزی نداریم.
اگه عدالت و نظم به معنای واقعی وجود داشته باشه، قطعا آزادی هم بدنبالش میاد.
وقتی گروهی احساس کنه که به حق واقعیش نرسیده، یعنی اینکه احساس میکنه عدالت نیست. در مقابل چیکار میکنه؟ سعی میکنه قسمتی از سهم گروه مقابل رو به هر قیمتی به چنگ بیاره. در این گیرودار و محدودیتها آزادی فدا میشه.
در کشوری مثل کانادا اولین چیزی که توجه منو جلب میکنه، عدالت هست. تمام سعی اینها بر این هست که امکانات کل مملکت رو بصورت عادلانه بین تمام جمعیت تقسیم کنند. واقعا تمام سعیشون رو میکنن. بعدش هم سعی میکنن برنامه ریزی منظم داشته باشند که چطور این امکانات رو تقسیم کنند. این بزرگترین اختلافیه که من در کشوری مثل کانادا در مقایسه با کشور خودم میبینم.
واقعا اگه کسی پیدا بشه که همین امکانات مملکت رو عادلانه بین همه تقسیم کنه، بزرگترین خدمت رو به تاریخ کشور کرده. عدالت در تقسیم منابع ملی و در حقوق اجتماعی در چهارچوب مشخص شده. اگه این دو رو با هم انجام نده مطمئن باشه داره آب در هاون میکوبه و وقت تلف میکنه و باید روزی جای خودشو با کسی که احساس میکنه مورد ظلم قرار گرفته عوض کنه و دوباره تاریخ تکرار شده و جای ظالم و مظلوم عوض میشه.
۱۱ نظر:
من فکر می کنم اینجا هم عدالت درست برقرار نمی شه یه نمونه خیلی کوچک اینه که مثلا من که اصلا هیچ آموزش فرانسه نداشتم رو با چند تا از دوستان که تا ترم 4- 5 فرانسه خوندن توی یه کلاس گذاشتند حالا هرچی من داد می زنم که بابا سطح من به اندازه ی اینها نیست مگه خودتون متوجه نمی شید!!!هیچ فایده ای نداره در حالیکه کاملا مشخصه که هر کس چقدر بلده . این به نظر من خیلی به عدالتیه که یه نمونه ی خیلی کوچیکش هم هست.
سلام مهندس
حالا که من و ننه سرما رو در پست قبلی بهم ربط دادی و دل کوچیک کانادایی منو شکستی میخوام امشب بهت گیر بدم:
تو پست قبلی گفتی تو کلاس ۱۶ نفریم اما الان میگی ۱۷ نفر. ببین اگه کانادا بده چرا بر نمیگردی؟ :)
رودابه خانم در مورد کلاس‌های فرانسه کبک نمیدونم اما در مورد کلاس‌های انگلیسی در تورنتو میدونم که تا جایی که میشه سطح امتحان دهنده رو بالا میذارن که افراد زودتر فارغ التحصیل شن و هزینه کمتری به دولت تحمیل بشه.
اینجا اگه کسی از این کلاس‌های رایگان فرق التحصیل بشه دیگه نمیتونه به اونها بره و حتما باید کلاس‌های پولی بره. به خطره همین خیلی‌‌ها تو امتحان‌ها سعی میکنن که سطح پایینتر بیفتن که همشه امکان رفتن به کلاس مجانی رو در صورت بیکاری داشته باشن.
شب بخیر،
خداحافظ كانادا
همه دعواها در طول تاریخ سر داشتن سهم بیشتر بوده و هست.
سلام مهاجر...
نمی تونم باور کنم که می گی تو کشورهای دیگه مفهوم آزادی برای مردمش مث ایران هستش.حداقل من چند تا کشور آسیایی و رفتم و دیدم و با مردمشون بودم.انقدر از لحاظ فکری راحتند که برای ایرانی ها قابل تصور نیست.البته هیچ حکومتی رو هم نمیشه پیدا کرد که به نفع مردمش کار کنه...
هر حکومتی که بر سر مردم داره حکومت میکنه اول به فکر جیب خودشه بعد مردمش.ولی فرق اینجاست که مردمش چقدر از اون حکومت انتظار داشته باشند.به همون اندازه شایدم یکم کمتر برای مردم وقت و انرژی صرف می کنه.در واقع این مردم هستند که می توند دولتی رو به نفع خودشون به کار بگیرند و یا نگیرند.
یکی نیست به این بای بای کانادای عزیز هم بگه چرا خودت بر نمی گردی ایران؟
سلام.
من فک نکنم هیچ جای دنیا عدالت و آزادی به معنی واقعی کلمه وجود داشته باشه.فقط درصدا فرق داره.بعضی جاها اصلا نیست بعضی جاها تمامه سعیشونو واسه این کار انجام میدن ولی 100%نیست.
سلام دوست عزیز
من صاحب وبلاگ نی لبک هستم.می خواستم از لطفتون که وبلاگ من و اضافه کردین به لیستتون تشکر کنم.این لطف شما رو می رسونه اما می خواستم خواهش کنم لطف کنین اون و از لیستتون پاک کنین راستش این بلاگ و برای دل خودم می نویسم امابلاگ شما خیلی عمومیه و بازدید کننده های فراوونی هم م داره .خوشحال می شم یهم سر بزنین اما.
سلام مهندس
آدم میمونه به این دوستمون احمدرضا چی بگه! شما مگه نمیدونی من و مهندس یک نفریم؟
دوست عزیز اگه ایران بده شما چرا نمیای کانادا؟! :)
خداحافظ كانادا
پس چرا وقتی به آمارهای اقتصادی و سیاسی نگاه میکنیم ایران جزو آخرین کشورهای دنیا است. پس برای چی پاسپورت ایرانی ما از نظر اعتبار از آخر بعد از افغانستان است؟ آیا در کشور دیگری در عرض 100 روز 150 خبرنگار را دستگیر کردند؟
البته کشورهای دیگر هم مشکلات خودشان را دارند ولی وضع ایران در حال بحرانی شدن است. هم از نظر سیاسی و هم از نظر اقتصادی.
وضعیت فعلی در ولایت ما:
آنکس که بداند و بداند که بداند
باید برود غاز به کنجی بچراند
آنکس که بداند و نداند که بداند
بهتر برود خویش به گوری بتپاند
آنکس که نداند و بداند که نداند
با پارتی و پول خر خویش براند
آنکس که نداند و نداند که نداند
برپست ریاست ابدالدهر بماند
بای بای جان می خوام بیام...اما انقدر تو داری از کانادا بد میگی که آدمشک می کنه بیاد یا نیاد؟؟!!! :)
برای اینکه بفهمیم شما ها (مهاجر و بای بای )یکی هستین هر کودومتون مجزا یه شماره برام بفرستین.اگه یکی بود حرفت قبول :))
احمدرضا جان به جان نخست وزیر کانادا ما یکی هستیم. امام هارپر کور بشه اگه الکی بگم.
خداحافظ كانادا
ارسال یک نظر