نقطه سر خط

بر میگردیم سر خط خوب یکم عصبی شدم، ببخشید. ولی خوب من اینجا دوست دارم هر چیو که دوست دارم بنویسم. جهت اوندسته از کسانی که اصلا نمیدونن هدف از بوجود آوردن این وبلاگ چیه، بازم میگم اینجا وبلاگ منه. من سعی دارم احساس خودمو منتقل کنم و در این مسئله هم موفق بودم، به اون دسته که حرفهای آنچنانی مینویسند میگم انتقاد کنید ولی تکلیف نکنید. یکی میاد میگه من نظرم نسبت به شما عوض شد، چرا نسبت به شلوار جین تنگ خانوما اون متن رو نوشتید؟ یکی میاد میگه من دلم به حال خانوادتون میسوزه که شما همه چیو منفی میبینید؟ یکی میاد میگه همه جا شایعه شده شما و وبلاگ فلان کس یکی هستید مث اینکه فلان کس بیکاره بیاد جای دو نفر و در دو شهر مختلف و دو نظر مختلف چیز بنویسه. ول کنید بابا. مهم اینه که اینجا وبلاگ منه. الان خوب باشم خوب مینویسم، حوصله نداشته باشم بد مینویسم. وبلاگ یعنی همین یعنی از زندگی شما لاگ میگیره نه اینکه برا خودتون اینجا شخصیت سازی کنید یک سری هم بسازید بیان براتون به به و چه چه کنن. چیزای بد رو هم سانسور کنید. باور کنید اگه فردا قراری با دختری هم بگذارم میام اینجا مینویسم. تازه این که خبر بدی نیست. اینجا رو هم سه نفر ازش خبر دارند یکی من دیگری خانومم و سومی یکی از همکارا سابقم. وقتی من مینویسم "سخته" بدونید قبلش یک مقدمه داشته که با زنگ زدن فلان استاد به آستانه تریگ رسیده نه اینکه همتون گیر بدید و منو نصیحت کنید اینجا کاناداست و کانادا یعنی همین و فلان و بصار.

اتفاقا کانادا هیچ چیز عجیب و غریب تر از مملکت ما نداره. لازم نیست حتما 10 سال اینجا زندگی کنی تا بفهمی. همین دو سه ماه هم کافیه. فقط کافیه اینجا که میای خودتو نبازی و کمی برنامه ریزی داشته باشید. خیلی هم از مملکت خودمون همه چی راحتتره و یک ایرانی از پس همه چی برمیاد. من همونطور که تو ایران عصبی میشدم اینجا هم میشم و بالعکس، ولی اینکه بعضیها اصلا متن وبلاگ منو نمیتونن درک کنن کمی عصبیم میکنه. مخصوصا اون بعضیها از قشری باشن که هیچوقت نمیتونن آقایون رودرک کنند و معمولا روی هر چیزی رو نگاه میکنن و خوشگل نباشه اعتراض میکنن. من اینجا اجازه به کسی نمیدم که منو به سمتی ببره که مجبور شم خودم نباشم . اجازه هم نمیدم کسی تکلیف کنه چی بنویسم.

خوب این دو روز حسابی باد و بارون اومد و 90 درصد برگ زرد و قرمز درختها رو ریخت. هوا هنوز آنچنان سرد نشده فکر کنم سرمای اصلی از اواخر نوامبر یا آذر ماه خودمون شروع بشه. راستش احساس میکنم زمستون اینجا هم زیاد مشکل بزرگی نیست. چه میدونم بذار بیاد تا ببینیم. اینجا تنها دلتنگی ایران اذیتمون میکنه و واقعا گاهی دیوونه میشم و یکدفعه میبینی کلشو سر یکی که اومده و حرف مفت زده خالی میکنم.

فردا برنامه زمان بندی واکسن H1N1 تو محله ماست برا بچه ها زیر 5 سال. محل در یک مدرسه هست، از حالا غمم گرفته، از تلویزیون صفهای چند هزار نفری رو میبینم و بعضی وقتها هم واکسن کم میاد.

از ایران شنیدم برای H1N1 کار زیادی نشده. شنیدم همین واکسن آنفولانزای فصلی هم اونجا نایاب شده. اینارو میشنوم ناراحت میشم. مردم ما خیلی بیش از اینا لیاقت دارند.

بهرحال تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها، بخوایم نخوایم واگیری این بیماری بسیار شدیدتر از آنفولانزای معمولیه. یکبار تو یکی از پستهای قبلیم نوشتم که فرق این آنفولانزا با آنفولانزای معمولی بالا آوردنها و دلدردهای مکرر با تاکید بر مکرر هست.

ویروسهای آنفولانزا و سرماخوردگی تنها ویروسهایی هستند که بر اثر سرما فعال میشن و برا همینه که در زمستون فراوونه.

محل کمین کردن این ویروسها در بدن مجاری تنفسی بینی و دهان هست، و بمحض اینکه دمای محیط پایین میاد این ویروسها فعال میشن و علائم اولیه که آبریزش و عطسه هست بروز میکنه. بنابر این فکر میکنم شستشوی دو یا سه بار در روز مجاری بینی و دهن با مواد دهان شویه و ضد عفونی کننده مفید باشه. بالا رفتن مقاومت بدن با مصرف ویتامین C خیلی مفیده. قرص اکی هرب شنیدم خیلی مفیده.

سعی کنید خودتونو گرم نگه دارید. هر وقت یادتون میفته برید و دستهاتونو با آب و صابون بشورید. اینجا مردم در ارتباط زیاد با ارباب رجوع مثل رانندگان اتوبوس اجازه نمیدن که کسی برای حرف زدن خودشو از یک فاصله نزدیکتر کنه و خیلی راحت بهش میگن عقب برو.

خلاصه مواظب باشید.