امتحان گواهینامه کانادا و وقایع اتفاقیه

سلام بر همه دوستان خوب و عزیز خودم

3 روز بود درگیر خوندن امتحان آئین نامه و بعدشم درست کردن یک پاورپوینت از خودم برا ارائه تو اینترویو بودم. امروز سرم خلوت شد.

اگه از خبرا جدید میخواین بدونین،

امروز کارت اقامت من آخرش رسید. قابش کردم زدم به دیوار (شوخی). راستش از شما چه پنهون از بس تو ایران کارا نامنظم بود و اگه چیزی گم و گور میشد بدبختیش با ما بود من طبق عادت صبرمو از دست دادم و تا یک چیزی دیر میاد بلافاصله زنگ میزنم، اونام در جواب میگن بابا صبر داشته باش، میاد. چه کنم هنوز فکر میکنم ایرانم میترسم گم و گور شه برا صدور مجدد تو بدبختی بیفتم.

خبر دیگه اینکه دیروز رفتم امتحان آئین نامه دادم، قبول شدم ولی از شما چه پنهون موقع امتحان هر لحظه ردی رو در یک قدمی خودم میدیدم. در مورد اینکه امتحان کجا و چطور برگزار میشه برید از وبلاگ تا ونکوور "دوست خوبم بالی" بخونید. آدرسش اینه

http://tavancouver.blogfa.com/post-48.aspx

فقط بگم ساعت یک بهم وقت داده بودن، ساعت 4 همه چیز تموم شد. رسیدم اونجا دو تا ایرانی بعد از مدتها دیدم، یکیش همونجا میخواست ماشینشو بفروشه به من، اون یکی هم گفت هر دو تا کتابو خوندی دیگه؟ که دو دستی زدم تو سرم چون من یک کتاب خونده بودم و از کتاب دوم خبر نداشتم. از بالی (تا ونکوور) که برام سی دی سوالها آئین نامه رو زد و بهم داد خیلی تشکر میکنم خیلی کمک کرد، خدا خیرش بده. از لیلی خانوم و دوستان دیگه که آدرس لینک نمونه سوالها رو دادن بهم تشکر میکنم، خیلی کمک کرد. حدود 60 درصد و بیشتر از همون سوالها بود ولی بقیشو اگه از تجربه چند ساله رانندگی خودم استفاده نمیکردم نمیتونستم درست بزنم.

مثلا پرسیده بود اگه تو جاده تو سرعت زیاد لاستیکت بترکه چیکار میکنی؟ و 4 گزینه مراحلشو نوشته بود یا اگه احساس کنی چرخای جولو دارن لیز میخورن و منحرف میشن چیکار میکنی. اینارو با حفظ کردن نمیشد جواب داد یا باید کلاس میرفتی یا تجربه داشته باشی.

خدا هم خیلی کمک کرد. بعضی سوالهارو فقط احساس میکردم جواب درست اینه و شانسم همون درست بود. از 16 تای اول 2 تا غلط. 16 تای دوم (شناسایی علائم) 2 تا غلط و 32 تا مهارت رانندگی 4 تا غلط داشتم.

چیزی که برام جالب بود این بود که کسی که مامور باز کردن پرونده من بود همونجا هم پروندمو باز کرد و مدارکم رو چک کرد و فرمامو پر کرد، دستگاه آزمایش چشم هم پهلوش بود و چشامو آزمایش کرد، از من عکس گرفتن برا کارت و بعدش فرستادنم تو اتاق امتحان. فقط خیلی شلوغ بود و حدود یک ساعت و بیشتر باید تو صف وایمیستادیم. اتاق امتحان هم یک مونیتور بود و سوالها میومد روی اون و باید گزینه هارو انتخاب مبکردی، اگه غلط میشد همونجا برات چشمک میزد که غلط زدی و اعصاب آدمو میریخت بهم. غلطها از حد نصاب تو هر مرحله بگذره همونجا میگه بلند شو برو پی کارت. اینجا براحتی اگه طرف دو سه بار خلاف کنه بعضی وقتها هم یک خلاف گواهینامه رو میگیرن میندازن دور میگن برو از اول امتحان بده یکی دیگه بگیر. فقط تاریخ امتحان شهر منو انداخت وسط دسامبر خیلی دیره. تا اون موقع یکی دوبار ماشین برا یک روز کرایه میکنم هم بچه هارو میبرم بیرون هم تمرین میکنم.

خبر بعد امروز اینترویو کاری داشتم تو دانشگاه مونترال، حدود 1.5 ساعت طول کشید، یکی دو تا از استادا دانشکده پلی تکنیک اونجا بودن که داشتن یک تیم ارتباط با صنعت تشکیل میدادن تا پروژه های صنعتی رو تحقیق و اجرا کنن و انتقال تکنولوژی بدن. مشابه همون چیزی که این اواخر تو ایران کار میکردم. اولش که رفتم، دکتر گفت ما اینجا یک انستیتو تحقیقاتی هستیم و تو کانادا بهترین هستیم، حدود 50 میلیون دلار تجهیزات آزمایشگاهی داریم. راستش بعد که من از تیم خودمون و پروژه هایی که انستیتو ما تو ایران انجام میداد گفتم، گفت: البته ما تجربه شما (منظور انستیتوی ما در ایران) رو هنوز نداریم، شما پروژه ها خوبی داشتین، و دلمون میخواد اینجا با شما کار کنیم، راستش از حق نگذریم بدون داشتن 50 میلیون دلار تجهیزات، انجام پروژه های مشابه در ایران کمی هنر میخواد و ایشون فهمید. از من در مورد رنک دانشگاههای ایران پرسید، توضیح دادم. بعد بهش گفتم تبریک میگم یکی از دانشجوها ایرانیتون تو کنفرانس فلان در ایتالیا مقام اول رو کسب کرده. گفت آها خانوم فلانی رو میگی ، این طبیعیه اینجا هر 10 روز یکبار یکی از ایرانیا ازین مقاما میارن. واقعا بچه ها با استعدادی دارین. تو دلم گفتم آره حیف که دولتمون و مملکت خودمون لیاقت ندارن ازین استعدادها استفاده کنن و ما باید خبر موفقیتشونو تو خارج بشنویم. از من پرسید (البته بعد از اینترویو و سوالها تخصصی) چرا از ایران اومدی بیرون؟ تو دلم گفتم دیونگی، ولی به اون گفتم تنها و تنها اینکه در کشور ما عدالت وجود نداره. این جمله بعدی رو به اون نگفتم به شما میگم ، این اواخر دیگه خسته شده بودم از بس برا گرفتن کوچکترین حقم باید دچار تنش میشدم و باید برا افرادی سر خم میکردم که ... اصلا ولش کنید.

امشب هم کمی با اون استاد چت بازی کردیم و قرار شد با دانشگاه صحبتهاشو بکنه و بودجه و ایناش که جور شد و تیمش کامل شد خبرم کنه. منم کلاس زبانمو اگه شروع شد میرم فعلا، تا ببینم چی میشه.همینجوری کانکشنها ایجاد میشن.

راستی دیروز دوباره یک چک 400 دلاری از دولت کانادا دریافت کردیم ادامه اون 1100 دلار مبلغی که به حساب، بابت بچه ها ریخته بودن و نوشته بودن بابت دو ماهه و تا آخر جون ماهی 750 دلار میگیرین بعد از اون هم بر اساس درامدتون دوباره محاسبه میکنیم. مال دولت کبک هم هنوز نیومده. معمولا هر 3 ماه واریز میکنه.

دیگه اینکه من واقعا از خدا ممنونم، واقعا همیشه احساس میکنم که با منه. احساس میکنم بعضی از الهامها که بهم میشه مثلا اینکارو بکن، اینو بفرست، اونجا برو یا نرو از طرف اونه. ما که اینجا کسیو جز اون نداریم. غم غربت هم داره فشار میاره. ولی بازم خدا خوب خداییه. با اینکه من بنده خوبی براش نیستم، بازم تنهام نمیگذاره.

راستی بابا دخترا اینجام بد نیستنا. بعضی وقتا یک دیدی میزنیم. لامصب من نمیدونم چقدر خرج خودشون میکنن اینقدر سرحال و روبراه خودشونو نگه میدارن. شاید مال آب و هواست چمیدونم. مخصوصا وقتی داری از پله ها بالا میری واقعا نمیشه از دیدن مناظر روبرو از دختری که شلوار جین نصفه تنگ با چکمه بلند پوشیده و جولوت داره از پله ها میره بالا صرف نظر کرد. چمیدونم شاید من بی ظرفیتم. به اون دسته از پسرها که ایران هستن و همه چی براحتی در اختیارشونه بگم اینجا ازین خبرا نیست، باید تعطیلش کنید و فقط ببینید و حسرت بخورید. اینجا باید پول خرج کنید، تازه اگه خانومتون بویی ببره و به دولت شکایت کنه (البته با مدرک مستدل و عکس و پلیس مخفی و اینا) براحتی اموالتونو میگیرن میدن به خانوم بهتون میگن حالا بورو با همون یارو با جیب خالی و همت عالی.

بهر حال ایشالا خدا اول من بعد منحرفین رو به راه راست هدایت کنه.

تمام اینارو گفتم ولی هنوز میگم هیچ جا وطن آدم نمیشه.ایکاش همین الان پاسپورت کاناداییمونو میگرفتیمو برمیگشتیم ایران

قدم زدن تو خیابون ولیعصر تهران، دم میدون ولیعصر، خیابون چهارباغ اصفهان. آخ که دلم چقدررررررررر تنگ شده.

شهوت رسیدنم به کانادا تموم شد. اگه پاسپورتو میگرفتم برمیگشتم. کاری که بهرحال یکروزی باید بکنم.