تو این چهار سال که اینجا بودم همه چی رو از همه نوعش در خانواده های مهاجر ایرانی دیدم. شوهرهای عین ماه و دسته گلی که مهاجرت بهشون نمیسازه و بناگاه دست بزن پیدا میکنند. زنانی که دم نمیزنن و این فشار رو تحمل میکنند. زنان پاک و عین دسته گلی که روشون قسم میخوردین به دور از شوهرانشون با یک، دو یا سه مرد ارتباط پیدا میکنند و با هنرمندی این ارتباط رو مخفی نگه میدارند. خانواده هایی که انقدر در فشار و نوستالژی بوجود آمده از مهاجرت فرو رفته اند که اصلا توجه ندارند که بچه هاشون، دختران و پسرانشون چطور عین برق دارند بزرگ میشوند و با چه کسانی حشر و نشر دارند و به ناگاه اونهارو از دست میدن. شوهری که در زمان نداری و بیکاری زیر فشار کنایه های همسرش بوده و الان که به ناگاه کار پردرآمدی پیدا کرده برای ادب کردن خانومش شبها رو در خانه منشی شرکت سپری میکنه. مردانی دیده ام که در سوپر مارکتها با سر پایین مشغول نظافت هستند و در دل خود به هر آنکس که فکر مهاجرت را به سر آنها انداخت لعنت میفرستند. میخواهند برگردند ولی هنوز امیدوارند که موفق شوند لااقل سعی کنند که با یک سیتی زن کانادا برگردند.
خلاصه مهاجرت به یک سری میسازه و به یک سری دیگه نه. مهاجرت بالا و پایین داره. مهاجرت گاه هزینه سنگین داره. مهاجرت همیشه غم دوری از وطن داره. مهاجرت به یک سری میسازه و به یک سری نمیسازه بعضی وقتها هم بر عکس.
ولی شما تمام این حرفها رو از من نشنیده بگیر شما میتونی. شما با تمام افراد بالا فرق داری. اونها همه بی عرضه بودند ولی شما میتونی.
۳ نظر:
:)
درود بر شما- مدتهاست هر از گاهی به وبلاگ شما سر می زنم و نوشته های خوب شما را می خوام.فقط به جهت تشکر و قدردانی از اینکه وقت با ارزش خود را صرف نوشتن مطالب مفید برای هموطنان می کنید این نظر را برای شما ارسال می کنم.موفق و پیروز و تندرست باشید.فرزاد 45 ساله از تهران
ممنون عالی بود
ارسال یک نظر